Od momentu zakochania się w kuchni wietnamskiej największą frajdę sprawia mi samodzielne robienie deserów che. O ile wystarczy, że wskoczę w metro, żeby zjeść w Warszawie dobre pho czy bun bo nam bo, o tyle w kwestii che mogę liczyć tylko na siebie.
W ciągu tej, opornie mijającej, zimy przekonałam się, że w mojej kuchni da się zrobić dobre wietnamskie desery – jasne, że nigdy nie będą smakowały jak tam, ale są niezłą alternatywą:) Dlatego postanowiłam wejść poziom wyżej i zmierzyć się z nie dość, że trudniejszym w wykonaniu, to dodatkowo posiadającym status ulubionego – che troi nuoc.

Jest to che, którego szukałam przez kilka wietnamskich przystanków. Pierwszy raz białe, okrągłe kluski wypatrzyłam na początku podróży – u ulicznej sprzedawczyni w Sajgonie. Błąd, że od razu nie spróbowałam, bo później na próżno wyglądałam starszej Wietnamki i jej specjałów. Kilka tygodni później znaleźliśmy się w górskim, zawieszonym jakby w innej erze miasteczku – Da Lat. Sercem tej romantycznej destynacji wietnamskich nowożeńców jest dwupoziomowy wielki market – Cho Da Lat. Parter to królestwo pachnących ziół, świeżych warzyw i owoców (w Da Lat są truskawki!), mis wypełnionych wijącymi się węgorzami i niekończących się stołów z różowym mięsem. Natomiast drugie piętro jest kulinarnym rajem pełnym niezliczonych stoisk z jedzeniem, dymiących garnków, szurania przesuwanych stołków, siorbania i nawoływania. Kucharki, którym zabraknie składników nie muszą nawet schodzić piętro niżej, po prostu krzyczą do sąsiadki z parteru czego potrzebują i spuszczają na sznurku wiaderko z pieniędzmi, by po chwili wciągać na górę skompletowane zamówienie. Oprócz tego jest jeszcze ogromna część z czysto bazarową modą, tonami Conversów i sprzedawczyniami śpiącymi na stertach swetrów (klimat w Da Lat jest dość chłodny).
Na Cho zaglądałam codziennie, buszowałam, jadłam, a z pstrokatych tabliczek nad stoiskami spisywałam nazwy nieznanych mi potraw, które wieczorami googlowałam. W ten właśnie sposób trafiłam w końcu na poszukiwane che troi nuoc i odkryłam mój ulubiony wietnamski deser.

Che troi nuoc (pływający w wodzie deser z kleistego ryżu) można porównać do naszego knedla – kulka zrobiona z kleistej ryżowej mąki, wypełniona nadzieniem z fasoli mung, pływająca w imbirowym sosie. Bardzo to dobre i bardzo kleiste (lubie!). Samo ciasto i nadzienie są raczej wytrawne – to głównie w sosie zawiera się cała słodycz deseru.
Większość przepisów na che troi nuoc każe do fasolowego nadzienia dodać podsmażoną cebulę i szczypiorek. Nie pamiętam, żebym taką wersję jadła w Wietnamie, dlatego zrobiłam prostszą, w której do fasoli dodajemy tylko mleko kokosowe, cukier i sól.